De moeder van de papa van de mama
Vijftig jaar Nederlandse geschiedenis wordt op epische wijze verteld aan de hand van de belevenissen van negen doorsnee-gezinnen. Een roadmovie langs wederopbouw, watersnood, emancipatie, werkeloosheid, gebroken gezinnen, eenzaamheid en asielzoekers in je achtertuin.
Het stuk werd opgevoerd in een fabriekshal. Gedwongen door de slechte akoestiek maakte ik op- en afgangen van dikke geplooide gordijnen. Verder liet ik de ruimte leeg op een huisje na, dat in de vijftig jaren door de verschillende gezinnen bewoond wordt en de constante van het stuk vormt.
Het ontwerp van het huis is zo archetypisch mogelijk, met een puntdak en een schoorsteen. Het huisje is verloren in de ruimte, moedig standhoudend in de beukende golven van de veranderende tijd. Maar het is ook een huisje dat een tik heeft gehad: het staat 5 graden scheef. Het beweegt zich door de ruimte; dan eens pal voor het publiek, dan weer ergens in de diepte, tollend, dansend.
